بلبل & Rose

Nightingale & the red Rose the 'She said that she would dance with me if I brought her red roses,' cried the young Student; 'but in all my garden there is no red rose.' From her nest in the holm-oak tree the Nightingale heard him, and she looked out through the leaves, and wondered. `No red rose in all my garden!' he cried, and his beautiful eyes filled with tears. `Ah, on what little things does happiness depend! I have read all that the wise men have written, and all the secrets of philosophy are mine, yet for want of a red rose is my life made wretched.' `Here at last is a true lover,' said the Nightingale. `Night after night have I sung of him, though I knew him not: night after night have I told his story to the stars, and now I see him . His hair is dark as the hyacinth-blossom, and his lips are red as the rose of his desire; but passion has made his lace like pale Ivory, and sorrow has set her seal upon his brow.' `The Prince gives a ball to-morrow night,' murmured the young Student, `and my love will be of the company. If I bring her a red rose she will dance with me till dawn. If I bring her a red rose, I shall hold her in my arms, and she will lean her head upon my shoulder, and her hand will be clasped in mine. But there is no red rose in my garden, so I shall sit lonely, and she will pass me by. She will have no heed of me, and my heart will break.' `Here indeed is the true lover,' said the Nightingale. `What I sing of he suffers: what is joy to me, to him is pain. Surely Love is a wonderful thing. It is more precious than emeralds, and dearer than fine opals. Pearls and pomegranates cannot buy it, nor is it set forth in the market-place. it may not be purchased of the merchants, `or can it be weighed out in the balance for gold.' `The musicians will sit in their gallery,' said the young Student, `and play upon their stringed instruments, and my love will dance to the sound of the harp and the violin. She will dance so lightly that her feet will not touch the floor, and the courtiers in their gay dresses will throng round her. But with me she will not dance, for I have no red rose to give her;' and he flung himself down on the grass, and buried his face in his hands, and wept. `Why is he weeping?' asked a little Green Lizard, as he ran past him with his tail in the air. `Why, indeed?' said a Butterfly, who was fluttering about after a sunbeam. `Why, indeed?' whispered a Daisy to his neighbour, in a soft, low voice. `He is weeping for a red rose,' said the Nightingale. `For a red rose!' they cried; `how very ridiculous!' and the little Lizard, who was something of a cynic, laughed outright. But the Nightingale understood the secret of the Student's sorrow, and she sat silent in the oak-tree, and thought about the mystery of Love. Suddenly she spread her brown wings for flight, and soared into the air. She passed through the grove like a shadow, and like a shadow she sailed across the garden. In the centre of the grass-plot was standing a beautiful Rose-tree, and when she saw it, she flew over to it, and lit upon a spray. `Give me a red rose,' she cried, `and I will sing you my sweetest song.' But the Tree shook its head. `My roses are white,' it answered; `as white as the foam of the sea, and whiter than the snow upon the mountain. But go to my brother who grows round the old sun-dial, and perhaps he will give you what you want.' So the Nightingale flew over to the Rose-tree that was growing round the old sun-dial. `Give me a red rose,' she cried, `and I will sing you my sweetest song.' But the Tree shook its head. `My roses are yellow,' it answered; `as yellow as the hair of the mermaiden who sits upon an amber throne, and yellower than the daffodil that blooms in the meadow before the mower comes with his scythe. But go to my brother who grows beneath the Student's window, and perhaps he will give you what you want.' So the Nightingale flew over to the Rose-tree that was growing beneath the Student's window. `Give me a red rose,' she cried, `and I will sing you my sweetest song.' But the Tree shook its head. `My roses are red,' it answered, `as red as the feet of the dove, and redder than the great fans of coral that wave and wave in the ocean-cavern. But the winter has chilled my veins, and the frost has nipped my buds, and the storm has broken my branches, and I shall have no roses at all this year.' `One red rose is all I want,' cried the Nightingale, `only one red rose! Is there no way by which I can get it?' `There is a way,' answered the Tree; `but it is so terrible that I dare not tell it to you.' `Tell it to me,' said the Nightingale, `I am not afraid.' `If you want a red rose,' said the Tree, `you must build it out of music by moonlight, and stain it with your own heart's-blood. You must sing to me with your breast against a thorn. All night long you must sing to me, and the thorn must pierce your heart, and your life-blood must flow into my veins, and become mine.' `Death is a great price to pay for a red rose,' cried the Nightingale, `and Life is very dear to all. It is pleasant to sit in the green wood, and to watch the Sun in his chariot of gold, and the Moon in her chariot of pearl. Sweet is the scent of the hawthorn, and sweet are the bluebells that hide in the valley, and the heather that blows on the hill. Yet Love is better than Life, and what is the heart of a bird compared to the heart of a man?' So she spread her brown wings for flight, and soared into the air. She swept over the garden like a shadow, and like a shadow she sailed through the grove. The young Student was still lying on the grass, where she had left him, and the tears were not yet dry in his beautiful eyes. `Be happy,' cried the Nightingale, `be happy; you shall have your red rose. I will build it out of music by moonlight, and stain it with my own heart's-blood. All that I ask of you in return is that you will be a true lover, for Love is wiser than Philosophy, though she is wise, and mightier than Power, though he is mighty. Flame-coloured are his wings, and coloured like flame is his body. His lips are sweet as honey, and his breath is like frankincense.' The Student looked up from the grass, and listened, but he could not understand what the Nightingale was saying to him, for he only knew the things that are written down in books. But the Oak-tree understood, and felt sad, for he was very fond of the little Nightingale who had built her nest in his branches. `Sing me one last song,' he whispered; `I shall feel very lonely when you are gone.' So the Nightingale sang to the Oak-tree, and her voice was like water bubbling from a silver jar. When she had finished her song the Student got lip, and pulled a note-book and a lead-pencil out of his pocket. `She has form,' he said to himself, as he walked away through the grove - `that cannot be denied to her; but has she got feeling? I am afraid not. In fact, she is like most artists; she is all style, without any sincerity. She would not sacrifice herself for others. She thinks merely of music, and everybody knows that the arts are selfish. Still, it must be admitted that she has some beautiful notes in her voice. What a pity it is that they do not mean anything, or do any practical good.' And he went into his room, and lay down on his little pallet-bed, and began to think of his love; and, after a time, he fell asleep. And when the Moon shone in the heavens the Nightingale flew to the Rose-tree, and set her breast against the thorn. All night long she sang with her breast against the thorn, and the cold crystal Moon leaned down and listened. All night long she sang, and the thorn went deeper and deeper into her breast, and her life-blood ebbed away from her. She sang first of the birth of love in the heart of a boy and a girl. And on the topmost spray of the Rose- tree there blossomed a marvellous rose, petal following petal, as song followed song. Yale, was it at first, as the mist that hangs over the river - pale as the feet of the morning, and silver as the wings of the dawn. As the shadow of a rose in a mirror of silver, as the shadow of a rose in a water-pool, so was the rose that blossomed on the topmost spray of the Tree. But the Tree cried to the Nightingale to press closer against the thorn. `Press closer, little Nightingale,' cried the Tree, `or the Day will come before the rose is finished.' So the Nightingale pressed closer against the thorn, and louder and louder grew her song, for she sang of the birth of passion in the soul of a man and a maid. And a delicate flush of pink came into the leaves of the rose, like the flush in the face of the bridegroom when he kisses the lips of the bride. But the thorn had not yet reached her heart, so the rose's heart remained white, for only a Nightingale's heart's-blood can crimson the heart of a rose. And the Tree cried to the Nightingale to press closer against the thorn. `Press closer, little Nightingale,' cried the Tree, `or the Day will come before the rose is finished.' So the Nightingale pressed closer against the thorn, and the thorn touched her heart, and a fierce pang of pain shot through her. Bitter, bitter was the pain, and wilder and wilder grew her song, for she sang of the Love that is perfected by Death, of the Love that dies not in the tomb. And the marvellous rose became crimson, like the rose of the eastern sky. Crimson was the girdle of petals, and crimson as a ruby was the heart. But the Nightingale's voice grew fainter, and her little wings began to beat, and a film came over her eyes. Fainter and fainter grew her song, and she felt something choking her in her throat. Then she gave one last burst of music. The white Moon heard it, and she forgot the dawn, and lingered on in the sky. The red rose heard it, and it trembled all over with ecstasy, and opened its petals to the cold morning air. Echo bore it to her purple cavern in the hills, and woke the sleeping shepherds from their dreams. It floated through the reeds of the river, and they carried its message to the sea. `Look, look!' cried the Tree, `the rose is finished now;' but the Nightingale made no answer, for she was lying dead in the long grass, with the thorn in her heart. And atnoon the Student opened his window and looked out. `Why, what a wonderful piece of luck! he cried; `here is a red rose! I have never seen any rose like it in all my life. It is so beautiful that I am sure it has a long Latin name;' and he leaned down and plucked it. Then he put on his hat, and ran up to the Professor's house with the rose in his hand. The daughter of the Professor was sitting in the doorway winding blue silk on a reel, and her little dog was lying at her feet. `You said that you would dance with me if I brought you a red rose,' cried the Student. Here is the reddest rose in all the world. You will wear it to-night next your heart, and as we dance together it will tell you how I love you.' But the girl frowned. `I am afraid it will not go with my dress,' she answered; `and, besides, the Chamberlain's nephew has sent me some real jewels, and everybody knows that jewels cost far more than flowers.' `Well, upon my word, you are very ungrateful,' said the Student angrily; and he threw the rose into the street, where it fell into the gutter, and a cart-wheel went over it. `Ungrateful!' said the girl. `I tell you what, you are very rude; and, after all, who are you? Only a Student. Why, I don't believe you have even got silver buckles to your shoes as the Chamberlain's nephew has;' and she got up from her chair and went into the house. `What a silly thing Love is,' said the Student as he walked away. `It is not half as useful as Logic, for it does not prove anything, and it is always telling one of things that are not going to happen, and making one believe things that are not true. In fact, it is quite unpractical, and, as in this age to be practical is everything, I shall go back to Philosophy and study Metaphysics.' So he returned to his room and pulled out a great dusty book, and began to read. Wilde, Oscar BY ... _این متن که این پایین میزارم ترجمه خودم از داستان زیبای بالاست.قصه بلبل و رز سرخ. البته میدونم که همگی حتمآ به یه نحوی این داستان رو شنیدین اما من خودم تا از روی متن اصلی نخوندم انقدر لذت نبردم واقعآ یه ریزه کاری هایی داره که تا از روی متن انگلیسیش نخونی توی حال و هواش قرار نمیگیری.البته میدونم که ترجمم خیلی ایراد داره ولی خب ذوق میکنم دیگه !کلی وقت گذاشتم خببب. البته خودم بگم بعضی جاهاشو کاملآ حدسی ترجمه کردم شاید اصلآ معنیش اینی نباشه که من نوشتم از ما گفتن _ ... داستان بلبل و رز سرخ پسرک جوان گفت:او گفت اگر من برایش یک رز سرخ ببرم با من خواهد رقصید.اما در تمام باغچه من هیچ رز سرخی وجود ندارد.بلبل از درون لانه اش که بر روی درخت بلوطی بود صدای پسرک رو شنید و از میان برگهای درخت به او نگاه کرد و متعجب شد.پسرک گفت :در سراسر این باغ هیچ گل سرخی وجود ندارد . وچشمهای زیبایش از اشک پر شد. اوه،! شادی آدما به چه چیزای بی اهمیتی بستگی داره.من تمام کتابای خردمندان بزرگ رو خوندم ولی الان زندگیم بخاطر یه رز سرخ ناچیز رقت بار شده. بلبل گفت:بالاخره یه عاشق واقعی پیدا شد. چه شبهایی که من درباره او آواز خوانده ام در حالی که نمیشناختمش و چه شبهایی که من قصه او را برای ستاره ها گفته ام و حالا او را دیدم. موهایش به تیرگی یاقوت است و لبهایش به سرخی همان رزی است که آرزویش را دارد. اما در اثر اشتیاق و علاقه شدید رنگ او به زردی گراییده بود و اندوهی بر چهره اش نشسته بود."شاهزاده فردا شب یک مجلس رقص برپا خواهد کرد"،این را پسرک با خود زمزمه کرد." و عشق من جز مهمانان خواهد بود.اگر من برای او یک رز سرخ ببرم شاید او تا سپیده دم با من برقصد.اگر یک رز سرخ برایش ببرم میتوانم او را در بازوانم بگیرم و او سرش را بر شانه من خواهد گذاشت و دستانش را دور من حلقه خواهد کرد.اما هیچ رز سرخی در باغ من وجود ندارد و من تنها خواهم نشست و او مرا نادیده خواهد گرفت.او هیچ اعتنایی به من نخواهد کرد و قلب من خواهد شکست.""براستی اینجا یک عاشق واقعی هست" ،این را بلبل گفت."چیزی که من درباره اش میخوانم او از آن رنج میبرد.چیزی که باعث مسرت و خوشحالی من است برای او درد او رنج است. عشق چیز عجیبی ست.گرانبها تر از زمرد و عزیز تر از رنگین کمانی لطیف. با مروارید و انار هم نمیتوان آن را خرید و اصلآ توی هیچ فروشگاهی وجود ندارد ،هیچ تاجری آنرا معامله نمیکند و حتی با طلا قابل مقایسه نیست."پسر با خود گفت "نوازنده ها سازهایشان را خواهند نواخت و عشق من با صدای چنگ و ویولون آنقدر زیبا و خرامان خواهد رقصید که پاهایش زمین را لمس نمیکنند و درباریان با لباسهای شادشان دور او حلقه خواهند زد. اما با من نخواهد رقصید چون من هیچ گل سرخی ندارم که تقدیمش کنم".و پسر خود را روی چمن ها رها کرد و صورتش را در میان دستانش گرفت و شروع کرد به اشک ریختن."برای چی گریه میکنه؟؟؟ "این را مارمولک سبز رنگی که با دم بلندش در حال عبور بود پرسید."واقعآ چرا؟؟؟"پروانه ایی که تازه از یک پرواز دست جمعی هنگام غروب بازگشته بود این را پرسید.گل آفتاب گردان هم که در ان نزدیکی بود با صدایی نرم و لطیف نجوا کنان پرسید "براستی چرا؟؟؟؟؟؟؟"و بلبل گفت:او برای یک رز سرخ گریه میکند.آنها فریاد زدند "برای یک رز سرخ؟؟؟؟؟؟؟"مارمولک ِبدبین گفت" چقدر مضحک !"و بی مهابا خندید.اما بلبل راز اندوه پسرک را فهمید و آرام و خاموش بروی درخت بلوط نشست در حالی که به راز عشق فکر میکرد. ناگهان بالهای قهوه ایی اش را گشود، به قصد پرواز و در آسمان اوج گرفت.او از سرتاسر بیشه مانند یک سایه عبور کرد و بمانند سایه ایی از باغ گذشت.در مرکز باغ بر روی چمنهای سبز بوته رز زیبایی قرار داشت وقتی بلبل آن را دید بروی یکی از شاخه هایش نشست و با حزن گفت "یک رز سرخ به من بده تا برایت شیرین ترین آوازم را بخوانم".اما بوته سرش را لرزاند و جواب داد:"گلهای من سفیدند، به سفیدی حبابهای دریا و سفید تر از برف روی کوهها. اما پیش برادر من برو. همان بوته ایی که به دور آن ساعت افتابی قدیمی حلقه زده شاید بتواند چیزی رو که میخواهی به تو بدهد". بلبل به دور بوته رزی که در اطراف ساعت آفتابی قدیمی روئیده بود پرواز کرد و گفت "یک رز سرخ به من بده تا شیرین ترین آوازم را برایت بخوانم." آما بوته سرش را لرزاند و جواب داد :" گلهای من زردند به زردی گیسوان پری دریایی که بر تختی از کهربا نشسته و زرد تر از نرگسی که در چمنزار میروید پیش از آنکه ماشین چمن زنی! آن را درو کند.اما پیش برادر من برو همونی که بر زیر پنجره اتاق پسرک دانشجو روییده است شاید بتواند چیزی را که میخواهی به تو بدهد".و بلبل پرواز کرد به سوی بوته رزی که در زیر پنجره اتاق پسرک بود و از او تقاضای یک رز سرخ کرد در ازای خواندن شیرین ترین آوازش. و درخت سرش را تکان داد." رزهای من سرخند به سرخی پاهای کبوتران و سرخ تر از باله های مرجانهایی که در گودالهای اقیانوس شناورند. اما زمستان رگهای من را منجمد کرده و شبنم یخ زده غنچه های مرا در بر گرفته و طوفان شاخه های مرا شکسته و تا آخر امسال هچ رزی نخواهم داشت." "فقط یک زر سرخ ،تنها چیزی که من میخوام فقط یک رز سرخ !ینی هیچ راهی نیست که من بتونم اونو بدست بیارم؟؟؟؟" این را بلبل با ناراحتی گفت.بوته گفت "یه راه هست اما انقدر وحشتناک ِ که من جرات گفتن آنرا به تو ندارم."بلبل گفت:" به من بگو ، من نمیترسم."بوته رز گفت :" تو باید آنرا بوسیله موسیقی در زیر نور ماه بوجود بیاوری و با خون قلب خودت رنگش کنی.تو باید برای من بخوانی در حالی که سینه خود را بر روی یک خار فشار میدهی. تو باید تمام طول شب برای من بخوانی و اون خار در قلب تو فرو برود و خونی که تو برای زنده ماندن به آن نیاز داری در رگهای من جاری، و مال من میشود."بلبل با اندوه گفت: "مرگ بهای سنگینی است برای یک رز سرخ.زندگی برای همه دلچسبه.نشستن روی یک چوب تر و چشم دوختن به خورشید توی ارابه ی طلائیش و ماه درون ارابه مرواریدیش خیلی دلپذیره. رایحه بوته توت فرنگی و گلهای آبی توی دره خیلی مطبوع است و علفهایی که روی تپه روئیده میشوند. با این حال عشق از زندگی برتر است و قلب یه پرنده در برابر قلب یک مرد ناچیز است."و بالهایش را گشود برای پرواز و اوج گرفت در آسمان و به سمت باغ رفت همچون سایه ایی و مانند سایه عبور کرد از فراز بیشه.پسرک جوان هنوز روی چمنها دراز کشیده بود و اشکهایش هنوز بر روی چشمان زیبایش بجامانده بود.بلبل گفت :"خوش حال باش خوشحال باش تو رز سرخت را خواهی داشت.من آنرا برایت خواهم ساخت با آواز و نور ماه و آنرا با خون قلب خودم رنگ میکنم.""تمام چیزی که من در بازگشت از تو طلب میکنم این است که عاشق بمانی چون عشق در مقابل فلسفه دانا تر و مقایسه با قدرت نیرومند تراست. بالهایش به رنگ زبانه های آتش است. لبانش به شیرینی عسل و نفسش معطر است."پسرک بالا را نگاه کرد و شنید اما نمیتونست بفهمه که بلبل چی بهش میگفت. چون اون فقط چیزایی رو میدونه که در کتابها نوشته شده.اما درخت بلوط متوجه شد و غمگین گشت چون او به بلبل کوچکی که لانه اش را بروی برگهایش ساخته بود عادت کرده بود. و نجوا کنان گفت بخوان برای من آخرین آواز را من بعد از رفتن تو خیلی احساس تنهایی خواهم کرد.و اینچنین خواند برای درخت بلوط و صدایش مانند صدای آبی بود که از کوزه ایی نقره فام به بیرون می جوشد. وقتی بلبل آوازش تمام شد پسر کنار رفت و از جیبش یک دفترچه و مداد بیرون آورد.پسر در حین عبور از بیشه با خود گفت: "اون به من قول داده ،اون نمیتونه زیرش بزنه.اما اون احساس داره؟؟؟؟میترسم که اینطور نباشه.در واقع اون مثل بیشتر هنرپیشگان دیگه ست .اون همش تظاهره بدون هیچ صمیمیت و راستی.اون هیچوقت خودشو برای دیگری قربانی نمیکنه.اون فقط به موسیقی فکر میکنه و همه میدانند که هنرمندان خودخواه هستند.ولی باید پذیرفت که اون آهنگ صدای زیبایی داره.ولی چقدر حیف که اونا به هیچ چیز اهمیت نمیدهند ، وفقط کاری رو که به سودشان باشد انجام میدهند." و به اتاقش رفت و خود را روی تخت کوچکش رها کرد و به عشقش فکر کرد و بعد از مدتی به خواب رفت. و هنگامی که ماه در تمام آسمان درخشید بلبل به سوی بوته رز پرواز کرد و سینه اش را در خار آن فرو برد و در تمام طول شب آواز خواند با سینه ایی که در خار فرو رفته بود. ماه ِ سردِ شفاف به پایین خم شد و گوش داد. تمام شب خواند و خار بیشتر و بیشتر در سینه اش فرو رفت و خون ِزندگانی از او دور شد.او ابتدا از زایش یک عشق در دل یک دخترو پسر خواند و در بالا ترین شاخه درخت یک رز حیرت انگیز جوانه زد. گلبرگ های پی در پی به دنبال آوازهای پی در پی روئیدند . در آغاز همچون مهی که در دمدمای صبح رودخانه را فرا میگیرد و نقره ایی مانند بالهای سپیده دم و به مانند سایه ی یک رز درون یک آینه ی نقره ایی و مانند سایه ی یک رز توی برکه ،اینگونه بود رزی که در بالاترین شاخه بوته جوانه زده بود.اما درخت از بلبل خواست که بیشتر سینه اش را به خار بفشارد.بوته گفت:" فشار بده بلبل کوچک روز خواهد رسید پیش از آنکه گل رز کامل شود." و بلبل سینه اش را بیشتر به خار فشرد و صدایش بلند ترو بلند تر شد چون میخواند از تولد یک علاقه در روح یک مرد و زن.و یک سرخی لطیفی مانند سرخی حاصل از خجالت بر صورت دامادی که میخواهد لبهای عروس را ببوسد بر روی گلبرگهای رز پدیدار شد.اما خار هنوز به قلب بلبل نرسیده بود و به همین دلیل میان رز هنوز سفید بود چون فقط خون قلب یک بلبل می توانست قلب ِ یک رز را قرمز کند.درخت به بلبل گفت" بیشتر فشار بده بلبل کوچک، صبح دارد فرا میرصد پیش از آنکه گل کامل شود. "و بلبل بیشتر فشار داد تا اینکه خار به قلبش رسید و دردی بی رحم او را فرا گرفت و شیفته تر و دیوانه تر نغمه سر داد، چون قصه ی عشقی رو خواند که با مرگ کامل شد.گل ِ حیرت آور، قرمز شد همچون رزهای شرقی.حلقه گلبرگها قرمز بود به قرمزی یاقوت .اما صدای بلبل ضعیف شد وبالهای کوچکش شروع کرد به لرزیدن و چشمانش تار گشت.صدایش ضعیف و ضعیفتر شد و او احساس کرد که چیزی جلوی گلویش را گرفته وبعد، آخرین تلاش برای خواندن...ماه سفید آنرا شنید و سپیده دم را از یاد برد و برای رفتن در آسمان مردد ماند . رز سرخ آنرا شنید و تمام بدنش را با سر خوشی تکان داد و گلبرگهایش را بروی صبح ِسرد گشود.انعکاس صدا آنرا به سمت گودال ارغوانی تپه هدایت کرد. و چوپانان از خوابشان بیدار شدند. و از روی نی های رودخانه گذشت و آنها پیام او را به دریا رساندند.درخت گفت:نگاه کن، نگاه کن گل کامل شد. ام بلبل هیچ جوابی نداد چون بر روی چمن ها مرده بود با خاری که در قلب داشت.و در نیمروز پسرک پنجره اتاقش را گشود و بیرون را نگاه کرد.او گفت:"عجب شانسی!!!! اینجا یه رز قرمز هست. من در تمام عمرم همچین رزی ندیده بودم "و به پایین خم شد و آنرا چید.کلاهش را بر سر گذاشت و به سرعت به سوی خانه پروفسور رفت با گل رزی در دستش.دختر پروفسور در راهرو نشسته بود و ابریشم آبی رنگی را به دور قرقره میپیچید و سگ کوچکش روی پاهایش لم داده بود.پسر گفت: "تو به من گفتی که اگر برای تو یک رز سرخ بیاورم با من خواهی رقصید این قرمز ترین رز دنیاست. تو امشب این را نزدیک قلبت خواهی گذاشت و زمانی که با هم میرقصیم این به تو خواهد گفت که من چقدر عاشق تو هستم."اما دختر ابرو در هم کشید و گفت: "من نگرانم که این با لباسم همخوانی نداشته باشد و بعلاوه پسر برادر پیشکار برای من جواهرات واقعی فرستاده است و هرکسی میدونه که جواهر از گل ارزش بیشتری دارد".پسر با عصبانیت گفت:" به شرافتم قسم که تو خیلی ناسپاسی .و رز رو به سمت خیابان پرتاب کرد .گل توی جوی آب افتاد و چرخ ارابه ایی از روی آن رد شد."دختر گفت:" حق نشناس! من به تو میگم که چقدر گستاخی.و در آخر اینکه تو کی هستی؟؟؟؟؟؟ فقط یه دانشجو. من حتی باور نمیکنم که تو یه سگک نقره ایی به کفشت داشته باشی مثل برادر زاده پیشکار که داره" و از روی صندلی بلند شد و به داخل خانه رفت.پسر گفت: "عشق عجب چیز مسخره ای است "و از آنجا دور شد. "عشق حتی به اندازه نصف منطق به درد نمیخورد.برای عشق انسانها چیزهایی رو باور میکنند که حقیقت ندارند . در واقع عشق چیزی کاملآ بدرد نخور است. از این به بعد تنها کارایی هر چیزی اهمیت خواهد داشت.من فلسفه را ترک خواهم کرد و متافیزیک میخوانم."پسرک به اتاقش برگشت و یک کتاب بزرگ خاک آلود را بیرون آورد و شروع به خواندن کرد. پایان.

(3) نظر

دسته ها :

جمعه بیست و پنجم 5 1387